Tijdens het hardlopen krijg ik altijd veel inspiratie over onderwerpen waarover ik wil schrijven, zo ook dit onderwerp. Ik kreeg de ingeving net nadat mijn rechterkant was ondergescheten door een duif. Cadeautje van moeder Natuur. Deze post gaat echter niet over stront of duiven, maar over het hart en kippen.

Onlangs heb ik mijn manier van hardlopen veranderd. Ik was jarenlang ‘gefocust’ aan het hardlopen. Gefocust op resultaat. Ik was gefocust op de snelheid. Ik was gefocust op de afstand. Ik was gefocust op het aantal calorieën dat ik tijdens een rondje verbrandde (uitgedrukt in de eenheid Tony’s: een rondje hardlopen was een halve Tony). Ik was gefocust op het aantal minuten wat ik achter elkaar kon rennen, zonder tussendoor te wandelen. En last but not least was ik gefocust op alle badges die ik verdiende in de Nike Run App. Allemaal zaken die ik met mijn brein kon analyseren. Ik rende dus niet alleen als Donald Duck op speed, maar ook als een kip met kop. Het resultaat bleef echter uit, want het voelde niet alsof ik beter werd of veel vooruitgang boekte en dat leidde ertoe dat ik het gewoon niet meer leuk vond en keer op keer dus startte, en ook weer stopte met hardlopen. Hardlopen en ik hadden een knipperlicht relatie.

Juli 2023. Sinds een aantal weken ben ik op een andere manier gaan hardlopen. Ik track nog wel de afstand, echter mijn focus ligt geheel op mijn hart. Ik ren volgens de ‘Maffetone’ methode. Deze methode is in feite lopen op je hartslag, en ervoor zorgen dat je hartslag in een bepaalde zone blijft. 180 minus je leeftijd, dus ik mag rond de 135 hartslagen per minuut hebben tijdens het hardlopen. En dat is eigenlijk best lastig, zeker als je jezelf bedenkt dat mijn hartslag normaliter rond de 150-165 zat, met zelfs uitschieters naar 182! Dat zegt overigens niets over mijn conditie, want die hartslag is binnen 2 minuten weer genormaliseerd en mijn hartslag in rust ligt rond de 53. Hardlopen met een hartslag van 135 is best lastig, maar ik krijg het al redelijk door. Ik weet ook waarom deze methode ‘Maffetone’ wordt genoemd want, het maffe is, sinds ik ren op hartslag, gaat het echt superlekker. Ik kan wel zeggen dat hardlopen en ik inmiddels gelukkig getrouwd zijn, tot de dood ons scheidt. Ik kan inmiddels al zo’n 6 kilometer achter elkaar hardlopen zonder wandelpauzes. De snelheid (en dus ook de tijd) boeit me eigenlijk niet meer. Na zo’n loopje voel ik me fantastisch en voel ik letterlijk mijn vetcellen-met-verlatingsangst weemoedig huilen. Als glinsterende pareltjes verlaten ze mijn lichaam, onder muzikale begeleiding van mijn kletsende dijen. Het kan ook gewoon zweet zijn, maar ik geloof in de kracht van visualisatie.😊

Rennen met de focus op je hart. Op mijn hart. Naar mijn hart luisteren. ‘Want dat klopt altijd’ luidt die bekende quote. Vrij vertaald, mijn missie leven. Doen waarvoor ik hier op aarde ben gekomen en alleen genoeg nemen met een gevoel van voldoening. Het gevoel dat ik iets beteken, iets bijdraag, de wereld een beetje beter maak, en, het meest belangrijke, me-zelf-zijn. Niet alleen tijdens het hardlopen, maar ook tijdens het leven. Ik sta iedere dag op en ik neem mij voor om bij iedere bezigheid, ieder moment en iedere situatie mijn hart te volgen. Want als ik mijn hart volg, dan ben ik ‘mezelf’. Ik scheid mijn hoofd niet van bijzaken, maar van hartzaken. 

Want ook in het leven, is het volgens mij beter om te rennen als een kip zonder kop*.

*gelieve dit met een korreltje zout te nemen.