Over een ZZP-er als dierenarts. 

Ik heb wel wat ervaringen met ZZPers, dus je zou kunnen zeggen dat ik wat gewend ben. Maar deze variant kende ik nog niet, de Zelfstandige Zonder Poes. (En zonder empathie). 

Ik ging voor een consult bij mijn ‘vertrouwde’ dierenkliniek, waar ik al ruim 6 jaar klant ben, en mijn kat(ten) al ruim 6 jaar ‘patiënt’. Op deze bewuste middag, was mijn vaste dierenarts er niet. 

De deur zwaaide open en er stond een man, ik schatte hem, vanwege zijn uiterlijk en kleding in als pensionado en hij zou niet misstaan op een van de Spaanse Costa’s of op een strand in Thailand, op zoek naar de liefde van zijn leven, die dan braaf zijn stoffen pantoffels zou brengen als hij daarom vraagt. 

Ik reageerde spontaan, ‘dat is een nieuw gezicht’, in de hoop om een connectie te maken. 

Hij antwoordde ‘ja ik ben ZZP-er’. Ok, dus voorstellen doen we niet meer. Prima kerel, wat jij wil, Zelfstandige Zonder Fatsoen. Hopelijk stel je jezelf wel voor aan je toekomstige Thaise vrouw. 

‘Uw kat heeft een bult’. 

‘Ja dat klopt’. 

Ik haalde mijn kat uit zijn martelmandje en ondertussen keek ik naar de Zelfstandige Pensionado. Rouwrandjes onder zijn nagels en hij was gekleed als een eigenaar van een vaag BV’tje wat voor de 84e keer een doorstart had gemaakt. Ik vroeg me oprecht af waar zijn witte jas was. 

‘Is het een poes of een kater’. 

Mijn kat keek me beledigd aan. In mijn beleving zou je dat als dierenarts moeten zien, of minstens van tevoren even de gegevens inkijken zodat je mijn kat ook kunt aanspreken met zijn voornaam. Yoki voor intimi, en voor jou dus De weledelgeboren heer Pepernoot, van Snorhaar tot Stinkreet. 

‘Het is een kater’. 

‘Waar zit het bultje, kunt u het even voor mij opzoeken en aanwijzen’ 

Ik had een Deja Vu naar mijn vorige huisarts, die een inwendig onderzoek het liefst met een drone en afstandsbediening had gedaan. 

Maar goed, ik had al besloten toen ik die rouwrandjes onder zijn nagels zag, dat hij met die vieze klauwtjes van hem mijn poes echt niet mocht aanraken. 

‘Hier zit het’

‘Ik moet even een lamp pakken want ik kan het niet goed zien’ 

Nee, logisch, ouderdom komt met gebreken. Weg was hij. Mijn kat zat nog steeds in shock op het tafeltje, zijn oortjes plat, pupillen zo groot als schoteltjes, en zijn gewicht was 6,66 kg. Toeval bestaat niet. 

Ineens galmde er een welbekende ringtone door de spreekkamer. Een Nokia 3310, volume op voor Doven en Slechthorenden. Hij kwam weer terug de spreekkamer in gesloft met een apparaat wat eruit zag als een martelwerktuig voor mijnwerkers. 

‘Ik heb een lamp maar ik weet niet hoe die aan moet’.  Sjongejonge, de techniek van tegenwoordig ook. Gelukkig kwam de assistente en die wist wel waar het knopje zat. De Zelfstandige Zonder Fatsoen keek naar het wondje. 

‘Er gaan geen alarmbellen rinkelen bij mij’

Nou bij mij anders wel. 

‘Het kan een tekenbeet geweest zijn’. 

Ja, het kon ook een muggenbeet zijn. En die mug kon dan het bloed bevatten van een T-Rex en dan zou ik zelf een dinosaurus kunnen ontwerpen. Kan allemaal, Benidorm Bastard. 

‘Als het over 2 weken niet weg is dan komt u maar terug. U kunt betalen bij de balie’. 

Ik weet niet veel maar 1 ding weet ik wel, ik kom niet terug bij jou. Ga maar lekker vrouwen versieren op je pantoffels in Thailand en ontsmet je nagels eens. Vergeet je lamp en je telefoon niet. 

‘Het is in totaal 44,95’. 

Ach, kon hij toch een paar nieuwe pantoffels kopen. Of een manicure.