Zwangerschapsverlof, geboorteverlof, ouderschapsverlof, adoptieverlof en zorgverlof. Het zijn zomaar een aantal vormen van verlof waar werknemers recht op hebben wanneer er een kindje verwelkomd wordt. Daarnaast bestaat er ook nog het zogenaamde bijzonder verlof, zoals bij een zoveel jarig huwelijk van de werknemer zelf en/of (schoon) ouders of bij het overlijden van een dierbare, inclusief dagen om de uitvaart te regelen. En vergeet het calamiteitenverlof niet, bij het springen van de waterleiding. Ik zou dus kunnen stellen dat wanneer je een single man of vrouw bent zonder kinderen (en zonder stromend water ;-)), je een groot deel van deze verlofrechten niet op hoeft te nemen. Je hebt er natuurlijk wel te allen tijde recht op. Dit illustreer ik graag met een voorbeeld, gebaseerd op persoonlijke ervaringen.

Stel, je bent een single vrouw zonder kinderen en je hebt de zorg voor een kat. En jouw kat* wordt ziek, je hebt af en aan bezoekjes aan de dierenarts met als doel en in de hoop haar te kunnen redden. Bloedprikken, echo en injecties met Cerenia. Iedere keer neem je wat vrije uren op. Je laatste hoop ligt bij de artsen in het universiteitsziekenhuis in Gent. En dan dient het 'worst case' scenario zich aan. Ineens is daar het moment dat jij mag beslissen over het leven van Malu. Je gaat door een hel, die nog zwarter is dan de koffie die je drinkt, nog donkerder dan 'The Mines of Moria' dus. Je verstand vertelt je dat dit het beste is voor haar maar je krijgt een steek met een dolk in je borst en je hart breekt in duizenden, nee, miljoenen stukjes, om nooit meer heel te worden.

IK WIL HAAR NIET VERLIEZEN!

Het moment waarop de dierenarts met de stethoscoop tussen de voorpootjes luistert, jou doordringend in de ogen kijkt en zegt ‘geen hartslag meer’, wordt met een beitel en hamer in je geheugen geslagen, en dat is niet omdat hij toevallig op George Clooney lijkt en je normaliter in katzwijm valt door zijn mysterieuze blik. Omdat Malu zoveel voor jou heeft betekend in de afgelopen 6 jaar wil je haar een waardig afscheid geven. Je regelt een afspraak bij het dierencrematorium, en brengt haar er zelf heen, op het fleecekleedje waar ze graag op lag. De volgende dag vindt de dienst plaats. En ja, dat zou normaal moeten zijn. Een dier wat jou 6 jaar heel veel onvoorwaardelijke liefde, gezelschap en aandacht heeft gegeven, geef je in mijn optiek een waardig afscheid. Je mag de uitvaart van het dier zelf vormgeven. Een korte dienst, muzikaal begeleid door 'A sky full of stars' en 'Lost without you' en jij neemt op jouw manier afscheid. Je mag haar zelf in de oven leggen, 'op de knop drukken' en na 2 uurtjes mag je erbij zijn als de oven weer open gaat en de botjes tot as vermalen worden. Zelfs het verzamelen van de as in de urn die je met zorg hebt uitgekozen mag je zelf doen! Dit soort afscheidsrituelen kunnen overigens enorm bijdragen aan de verwerking van het verlies, ik spreek helaas uit ervaring.

Na dit alles is je saldo op je bankrekening drastisch gedaald en dus ook je vakantiedagen. Dan maar geen 18 daagse rondreis naar Sri Lanka. Het boeit je niet, want je hebt het ervoor over. Sterker nog, je zou het liefst nooit meer geld en nooit meer vakantie hebben als je je diertje ermee terug kon krijgen. Toen ik mijn katje(s) in de oven legde, wilde ik er naast gaan liggen om nooit meer wakker te worden, zo intens verdrietig was ik. Al driemaal heb ik deze donkere tocht in de koude hel gelopen inclusief de bijna-dood-wens. Ondanks dat heb ik geen dag verzuim 'opgenomen', voor zover dat kan als zelfstandig ondernemer.

Wat is nu de boodschap van bovenstaand verhaal? Ten eerste is mijn persoonlijke mening, helaas dus uit eigen ervaring, dat het rouwen om huisdieren zwaar wordt onderschat. ‘Dan neem je toch gewoon een nieuwe!’. Nee, vriend, het is geen koelkast die je voor 23.59 besteld en de volgende dag wordt bezorgd in een blauwe bus die klopt. Mensen die die opmerking maken, wil ik absoluut niet in mijn omgeving hebben. (Voel je dus op dit moment vrij om mij te verwijderen van je account). Om een huisdier kun je net zoveel, of misschien zelfs nog wel meer verdriet ervaren, dan om een menselijke dierbare. (Het woord dier zit niet voor niets in ‘dierbaar’). Een huisdier is er altijd, no matter what. En de liefde van een dier is onvoorwaardelijk.

Naast het feit dat ik vind dat rouw om een huisdier zwaar wordt onderschat, wil ik ook een visie met jullie delen, zowel als ervaringsdeskundige, als werkgever.

Hoe mooi zou het zijn als de verlofregeling in Nederland eens drastisch wordt omgegooid? Iedere werknemer krijgt, naast vakantiedagen, een bepaald aantal ‘verlof’ uren zonder naam. Het zou de naam ‘dierbaar’ verlof kunnen dragen. Er zit een bovengrens aan, en alles wat erboven wordt opgenomen wordt onbetaald verlof of gaat van de vakantieuren af, of kun je eventueel zelf ‘bijkopen’. Wanneer je geen gebruik maakt van ouderschapsverlof, kun je de uren opnemen wanneer je een nieuw huisdier krijgt, en vergeet dan de gender reveal party ook niet, blauwe of roze confetti nadat je onder de staart hebt gekeken, ik zie het al helemaal voor me. Wanneer je single bent en geen huwelijksjubilea hoeft te vieren van jezelf of je (schoon) ouders, kun je een vrije dag nemen voor de verjaardag van je kat. Je gaat toch ook tompoucen met foto regelen en uitdeelzakjes met brokkies voor de buurtkatten. Wanneer je nooit naar een dokter gaat en dus weinig kort verzuim ‘opneemt’ kun je deze uren opnemen als je met je dier naar de dierenarts gaat. En wanneer jij het belangrijk vindt dat je je huisdier een waardig afscheid geeft bij overlijden, al dan niet door euthanasie bij de dierenarts, wordt die dag van de crematie ook doorbetaald uit jouw persoonlijke 'dierbaar verlof' potje. Het lijkt mij best een eerlijke regeling.

Een 'dierbaar verlof' potje. Wat vinden jullie van dit idee? 

'Cause in a sky full of stars, I think I see you'

*of hond, konijn, paard, goudvis......