12 juli 2023No Comments

Mensen met een beperking

Woensdag. De middelvinger van de werkweek. Nadat mijn wekker met snorharen af was gegaan, ging mijn biologische wekker om 06.05 uur. Na een nacht met veel last van mijn schouders sleepte ik mijzelf uit bed. Als een voorgeprogrammeerde zombierobot met dichtgeplakte ogen zwalkte ik naar het koffiezetapparaat om mijn dagelijkse shot cafeïne te preppen. Ik had zo geen zin. Geen zin om te gaan hardlopen, geen zin in de dag, even geen zin meer in de rest van de week. Misschien had ik zelfs even geen zin meer in dit leven. Ik had het gevoel dat ik in een existentiële crisis zat, of een midlife. Ik was tenslotte net 45 jaar geworden. Of was het gewoon weer een signaal van de perimenopauze? Afijn. Het liefst had ik het vliegtuig naar Bonaire willen pakken om daar mijn levenslust, mijzelf en het extra dark chocolade ijs van Gio’s weer terug te vinden, maar het subtiele spekrandje op mijn buik zei ga maar hardlopen dat is beter. Discipline. Het kan handig zijn maar in mijn geval was de discipline geëvolueerd naar een ernstige vorm van zelfsabotage. Het continue pushen van mijzelf, hoe slecht ik mij ook voelde, ik moest en zou blijven bewegen. Ik moest en zou mijn voeding blijven tracken en zo clean mogelijk eten. Ik moest en zou die 10000 stappen per dag zetten en ik mocht al helemaal niet met de auto naar kantoor. Ik moest en zou mezelf ontspannen. Hoe, in hemelsnaam, kan ik ontspannen als daar het woord moeten bij komt kijken? En o wee, als ik dan een keer een lekkere reep chocolade voor mijzelf kocht, dan stond de straffer in mij altijd direct klaar met een zweep. No way dat ik die hele reep op ging eten. Maximaal een halve reep en de rest geef je maar aan iemand anders, of, nog beter, gooi die andere helft maar in de prullenbak en spuit er afwasmiddel en chloor overheen zodat je hem ook niet meer uit de prullenbak kunt vissen. Ja, de straffer in mij was enorm gedisciplineerd, creatief, innovatief en leerde mij wel in de pas te blijven rennen.

Met een kop vol stress, een chloorsmaak in mijn mond en 1001 gedachten trok ik mijn hardloopkleding aan en ik had mij voorgenomen om minstens 6 kilometer te rennen. Minder is voor mietjes. Horloge aan, de Nike Run App op stand-by en vol tegenzin begon ik aan mijn warming up. Geruisloos werd ik overgenomen in de ratrace van de dag, waar mijn mede zombierobots in dezelfde route liepen, fietsen of autorijden naar hun werk. Zij wel. Ik voelde me op dat moment zo bewust van ‘het systeem’ en het feit dat ik er geheel vrijwillig aan deelnam. Gatverdegatverdamme. Bewustwording. Op een dag als deze vervloekte ik het. Mijn mede zombierobots waren zich wellicht niet eens bewust van het feit dat ze gevangen zaten in het systeem, in the ratrace, of, in ‘de Marathon des Levens’. Zij vonden het gewoon normaal om iedere dag hetzelfde programma te draaien en de playlist op repeat te hebben. Wat een rust zou dit geven, als je jezelf niet bewust bent. Ondertussen telde de Nike Run App af van 9 naar 0 en startte ik mijn hardlooprondje. Het voelde als een vlucht. Een stressreactie. Ik wilde wegrennen. Weg van die ratrace. Weg uit dit systeem. Weg uit dit leven. Echter iedere stap die ik zette, bracht mij weer nieuwe gedachten, overtuigingen, analyses, takenlijstjes en oplossingen. De radartjes in mijn hoofd maakten overuren en de fronsrimpel in mijn voorhoofd leek met de seconde dieper te worden. Al die verplichtingen, het moeten, het straffen, de discipline, de chocolade, de verantwoordelijkheden en de verwachtingen die ik van mijzelf had, pakten zichzelf samen en groepeerden zichzelf tot een grote donderwolk boven mijn hoofd met af en toe een bliksemflits. Ik zoomde uit en van een afstandje, in een groter bewustzijn, keek ik naar mijzelf. Een 45 jarige Meesteres in de Zelfsabotage, met een hoofd als een natte tomaat, hardloopstijl als een combinatie van Charlie Chaplin en Donald Duck op speed, in de ene hand een lange zweep en in de andere een groot dik boek, met de trainingsschema’s voor de Marathon des Levens. Multitasken, ik ben er zo goed in. Het zwarte donderwolkje zweefde op dezelfde snelheid met me mee en het leek zwarter te worden. Even dacht ik dat er aliens uit kwamen, net als in de film War of the Worlds. Was dat maar zo, dan konden ze me ontvoeren en meenemen naar een planeet ver weg van hier. Of, misschien konden ze me een lift aanbieden en kon ik er boven Bonaire uitspringen.

De aliens kwamen niet. ‘Laat maar, ik doe het zelf wel’. Die overtuiging zat vastgeroest. De frons in mijn voorhoofd was inmiddels zo diep dat de Grand Canyon er jaloers op zou zijn en ik stond mentaal op het punt van een zware crash. De tranen brandden in mijn ogen en vermengden zich met het zoute zweet. Alle vezels en cellen in mijn lichaam verzochten mij dat ik bij het eerstvolgende bankje zou stoppen en zou gaan zitten janken als een klein kind, schreeuwend om een arm om mij heen voor mentale support en de woorden ‘komt wel goed schatje’. Maar dat deed ik niet. En er was ook geen bankje. Ik rende braaf verder en met de dreunende tonen van ‘Dance with the Devil’ in mijn oren kon ik niet anders dan in de pas te blijven lopen. Ik. Moet. En. Ik. Zal. Zes. Kilometer. Rennen.  

In de verte doemde hij op. Het Betho wagentje. De Betho is een organisatie in Goes die werk biedt aan mensen met een beperking. De wagentjes waarmee de medewerkers rijden zien er heel grappig uit en ze geven mij altijd een vrolijk gevoel. In mijn fantasie heeft dat wagentje ook een eigen identiteit en een stem. Vandaag, woensdag, de middelvinger van de werkweek, kon hij me niet laten lachen en bleef het donker. Totdat er iemand uitstapte. Het Betho mannetje. Er kwamen zowaar scheuren, cracks of light, in mijn donderwolk en het duurde niet lang voordat de wolk plaatsmaakte voor een schitterend fel licht. Het leek rechtstreeks uit de ogen van het Betho mannetje te komen. Even leek hij op zo’n kat met van die laserogen. Ik minderde vaart en zag dat hij wat tegen mij wilde zeggen. Ik deed mijn oordopjes uit, en de laatste klanken van ‘Dance with the Devil’ stierven weg en maakten plaats voor de muziek die uit het Betho wagentje kwam. Deutsche Schlagers, volume 1. Met het volume op 200.

‘Goedemorgen, begin de dag met een lach!’.

Hij keek me vrolijk, lachend, twinkelend aan, en begon met zijn dagelijkse taak. Het schoonmaken van de prullenbakken en deze voorzien van nieuwe vuilniszakken. Stiekem vroeg ik me af, wat hij zou doen als hij een halve chocoladereep zou vinden. Bijna dansend was hij aan het werk, met de vocale support van Dennie Christian. Hij had er zichtbaar zin en plezier in. In deze taak. In deze middelvinger van de werkweek. In dit leven. Zonder zichzelf te pushen, te straffen of zich gevangen te voelen. Hij had geen zweep in zijn hand, maar een bezem. En op zijn voorhoofd kon ik ook niet echt een fronsrimpel ontdekken, maar, hij kon natuurlijk stiekem aan botox doen he. Hij had ook vast niet de wens om ontvoerd te worden door de aliens uit War of the Worlds of om op een bankje te gaan zitten janken. En hij zou vast gewoon de hele chocoladereep opeten.

Ik keek op mijn app. Iets meer dan drie kilometer gerend. De Meesteres in Zelfsabotage stond alweer klaar met de zweep. Ik deed mijn oordopjes weer in, Dance with the Devil op volume 200 en veegde de tranen van mijn gezicht. Meesteressen janken niet. Die spuiten alleen chloor over een chocoladereep.

Wie heeft er nu een beperking?

10 juli 2023No Comments

Run Claudia Run

Deze blog schrijf ik eigenlijk als blog aan mijzelf, en ik hoop dat ik er tenminste 1 ander persoon mee mag inspireren.

Sinds 2015 ben ik erg serieus en fanatiek bezig met krachttraining, ook in combinatie met voeding en andere gezondheidspijlers. Sinds dat ik een blessure heb, kan ik niet meer met volle overgave trainen en raak ik vaak gefrustreerd tijdens een training. Dat geeft me veel stress, waardoor ik minder graag naar de sportschool ga. Ook merk ik, dat het statische van de krachttraining, mij op dit moment wat tegenstaat en dat ik niet de voldoening krijg die ik zou horen te krijgen na een training. Daarom heb ik besloten om tijdelijk even geen krachttraining te doen maar mijn volledige sportregime te laten bestaan uit hardlopen. De voornaamste redenen waarom ik dit doe:

-hardlopen is voor mij een heel toegankelijke sport, ik doe mijn kleding thuis aan en ik ren weg.

-ik kies mijn eigen omgeving, ik ben volledig vrij in waar ik heen ren.

-ik ervaar tijdens het hardlopen ook vrijheid, wat ook mijn levensmissie is.

-tijdens en na het hardlopen heb ik geen pijn in mijn schouders en voelt het zelfs alsof het losser wordt

-ik ervaar een zeer grote mate van voldoening als ik met een hoofd als een natte tomaat thuiskom

-buiten sporten (in de natuur) is toch eigenlijk het fijnste wat er is, zo rende er al een paar keer een haas voor mij uit en daarnaast groet ik ook altijd alle katten die ik tegenkom

-hardlopen is een uitstekende conditietraining en je kunt rustige loopjes ook afwisselen met bijvoorbeeld intervaltraining

-hardlopen is een mooie manier om mijzelf te uiten, al dansend ren ik op het ritme en schreeuw ik mee met de muziek

-mentaal word ik er sterker van, ik beeld mij tijdens het hardlopen in dat ik Forrest Gump ben die door heel Amerika aan het rennen is

-ik krijg er gewoon echt een kick van

Ik kan er vast nog veel meer bedenken 😊

Mijn schoenen

Mijn hardloopgeschiedenis is gestart in 2004, ik werd toen aangestoken met het virus door mijn toenmalige schoonvader, een fanatiek marathonrenner. In de afgelopen 19 jaar waren er perioden dat ik minder tot niet liep (omdat ik dan juist meer tijd in de sportschool doorbracht) en perioden dat ik weer meer liep (2020-2021, iets met een lockdown). Ik heb het tot voor 2020 niet altijd goed volgehouden, omdat er altijd wel wat pijntjes waren. Ik kan dus wel concluderen, dat ik pas sinds 2021 pijnvrij kon hardlopen. En ik weet ook precies hoe dit komt. Ik heb al die jaren, dus van 2004 tot laten we zeggen 2021, op voor mij althans, ‘verkeerde’ schoenen gelopen. Steeds weer liet ik mijn hardloopstijl filmen en in slowmotion afspelen, en werden mij antipronatieschoenen geadviseerd. Ja, met zo’n mooi blok aan de binnenkant van de schoen, om het doorzakken (proneren) te voorkomen. Dan had ik weer nieuwe schoenen en hoopte ik dat hiermee de pijntjes weg waren. Helaas. Ze kwamen altijd weer terug, achillespees, ondervoet en soms zelfs knieklachten. Zelfs toen ik inlegzooltjes had, kwamen de pijntjes altijd terug. Door die pijntjes lukte het mij niet om consistentie te vinden in het lopen, en het trainen voor een halve marathon kon ik al helemaal op mijn buik schrijven. Ik verloor zo mijn motivatie voor het lopen. Echter, de kriebels bleven bestaan. Ik weet niet meer precies hoe maar in 2021 kwam ik in contact met het merk Altra, hardloopschoenen met ‘footshape’ technologie, waarbij je voeten en tenen alle ruimte hebben in de schoen, en een schoen zonder verdere correcties of steunblokken. Een minimalistische zool om het contact tussen jouw voeten en de aarde zo nauw mogelijk te maken. Ik raakte via social media in gesprek met de Altra expert van Nederland, Anthony van den Berg die in mijn geboorteplaats Vlissingen deze schoenen verkocht. Ik maakte een afspraak met hem in de winkel en ook hij ging mij filmen terwijl ik door de winkel rende, op mijn toenmalige Saucony’s.

Anthony legde mij uit, dat het eigenlijk best gek is, dat mijn ‘eigen-wijze’ manier van lopen, die ik al mijn hele leven ‘doe’, gecorrigeerd wordt door schoenen. En dat juist die correctie ervoor zorgt dat je meer last kunt krijgen van blessures. Dat klonk voor mij enorm logisch. En toen was het moment daar, ik mocht eindelijk gaan passen. Ik had de Altra Torin 4, een superlichte schoen, zonder enige correctie, met een minimale zool en (voor mijn gevoel) extreem veel ruimte voor mijn voorvoet en mijn tenen. De schoenen zaten direct goed en toen ik in de winkel een stukje ging rennen merkte ik dat ik als vanzelf al op mijn middenvoet landde, in plaats van, met mijn Saucony blokken, op mijn hak. Het voelde echt fantastisch. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en heb ik onlangs de Torins geüpgraded naar de Altra Escalante, een nog betere minimalistische schoen. Waar ik voorheen bij nieuwe schoenen altijd voorzichtig was met een proefrondje, heb ik de Escalante gewoon met een 5 km loopje uitgeprobeerd en zoals ik wel verwachtte, zitten ze perfect en heb ik geen pijntjes. Het is precies zoals de co-founder van Altra op hun website schrijft: ‘for the first time in my life, I am wearing a normal feeling running shoe. I don’t feel like the shoe is messing with the way I’m running’. Mijn vrije vertaling zou zijn, met Altra hardloopschoenen kan ik rennen zoals ik ben. 😊 Wat ik jammer vind is dat het merk Altra niet meer bekendheid heeft, en dat de meeste mensen blijven hangen bij de meer gangbare merken zoals Nike, Saucony en Asics. Dus daarom deze review, in de hoop dat meer hardlopers dit fantastische merk met een prachtige line up schoenen zullen ontdekken!

Apps & challenges

Als hulpmiddel bij het hardlopen gebruik ik de Nike Run App. In deze app wordt er bijgehouden hoeveel kilometer je rent, snelheid, kun je je schoenen taggen, badges verdienen e.a. De app is prachtig vormgegeven en heeft ook ‘guided runs’, waarbij je in feite gecoacht wordt en door de loop heen wordt ‘gepraat’ en ook zijn er complete trainingsplannen te downloaden voor beginners, 5K of de halve marathon. Voor mij geeft dit wat meer druk en het motiveert ook enorm, zeker als je niet zoveel zin hebt, dan kies je gewoon de ‘I don’t wanna run-run’. Ik vind het bijna jammer, dat ik ook een deel van mijn hardloopgeschiedenis heb bijgehouden in Runkeeper. Over apps gesproken, er zijn tegenwoordig ook zogenaamde challenges van bijvoorbeeld Conqueror. Op deze website kun je jezelf tegen betaling inschrijven voor het rennen of wandelen van een bepaalde afstand die is gekoppeld aan een plek op de wereld, of, the Lord of The Rings. Je rent dan in totaal de afstand die Frodo & Sam hebben afgelegd en na afloop krijg je een echte medaille thuisgestuurd. Deze challenge is ook een goede motivator, ik heb zelf de Ring Road gedaan (rondje IJsland). Natuurlijk kun je bij deze challenge ook valsspelen, maar ja, daar heb je in feite alleen jezelf mee nietwaar? Hoe gaaf is het om uiteindelijk te kunnen zeggen dat je de afstand tot Mount Doom hebt gerend?

Maffetone

Onlangs hoorde ik van de ‘Maffetone’ methode. Deze methode gaat uit van het hardlopen op je hartslag, maar dan wel de hartslag voor een optimale vetverbranding, namelijk 180 minus je leeftijd. Je hebt dan wel een sporthorloge nodig waarop je hartslag te zien is tijdens het rennen en je moet dus tijdens het rennen vaak je hartslag monitoren. De moeilijkheid zit hem in het laag houden van je hartslag en je bent continu bezig met je snelheid en ademhaling monitoren. Het gevolg hiervan is wel dat je langer kunt rennen en als je dit dus een paar maanden volhoudt, kun je met gemak een halve marathon proberen. Voor mij werkt deze methode echt ontzettend goed en ik ben er nu ook achter dat ik altijd te snel startte waardoor ik nooit langer dan 3 kilometer kon rennen en ik dus ook, mede dankzij de pijntjes die ik had, de motivatie sneller verloor. Met mijn nieuwe schoenen heb ik die pijntjes niet meer en met de maffetone methode heb ik mijn ‘basisafstand’ al uitgebouwd naar 5-6 kilometer, op een rustig tempo. Een halve marathon doen, is ineens een realistisch doel geworden!

Sporten naar je missie

Dankzij mijn NLP opleidingen weet ik nu dat de missie in mijn leven vrijheid is. Tijdens het hardlopen wordt deze hartswaarde compleet vervuld. Hoe dat komt? Misschien is het hardlopen wel een metafoor voor het leven.

-ik ren wanneer ik wil

-ik kies mijn eigen route

-ik ren zo hard als ik wil

-ik ren hoe vaak ik wil

-ik ren, zoals ik ben

-ik heb (tot op zekere hoogte) de controle over mijn hartslag

-ik en ik alleen

-ik ren in alle seizoenen en de seizoenen rennen met mij mee

-ik ben buiten

-met iedere landing op de straat connect ik met de aarde

-ik heb geen abonnement nodig om te rennen

Dank je wel voor het lezen en ik houd jullie op de hoogte van mijn vooruitgang!

4 juli 2023No Comments

De cirkel van (on)gezondheid.

Wanneer je besluit om je leefstijl drastisch aan te passen, dus serieus bezig te gaan met voeding, beweging, ontspanning en slaap, kom je bijna automatisch terecht in de cirkel van gezondheid. Je doet zo je best met sporten, dat het bijna een logisch gevolg is dat je ook gezond eet en aan de slag gaat met stressmanagement en slaap. Als alle vier deze pijlers goed op orde zijn, kost het niet veel moeite en motivatie om in die cirkel te blijven draaien. Echter, en ik spreek uit persoonlijke ervaring, wanneer er een kink in 1 van de pijlers komt, dan is het oppassen. Want het een beïnvloedt het ander.

In mijn geval, begon de cirkel van ellende met mijn frozen shoulders. Ik had (en heb nog steeds) pijn en stijfheid. De pijler beweging bracht ik hiermee aan het wankelen. Ik kon (kan) niet fitnessen zoals het hoort. Als dit nu het enige zou zijn is er verder geen stront aan de spreekwoordelijke knikker. Echter, de pijn hield me wakker en fris en fruitig opstaan was best een uitdaging. Onbewust bouwde de stress zich op, door middel van nieuwe overtuigingen die ik zelf in mijn hoofd creëerde. ‘Ik kan niet goed genoeg trainen’. ‘Ik voel me moe en niet fit genoeg’. ‘Door de stress die ik opbouw, maak ik geen progressie’. Als je deze overtuigingen lang genoeg herhaalt, worden ze vanzelf ‘normaal’ en ga je het ook geloven. Goed bezig Clau, 3 van de 4 pijlers uit mijn cirkel waren al afgebroken. En ja hoor, als bijna vanzelf, was daar dan ook de verhoogde trek in ongezond voedsel. In mijn geval, chocolade. Altijd weer die chocolade. Voor mijn doen heb ik best vaak gezondigd, laat ik zeggen gemiddeld 1 reep Tony’s per week. Ach, dat is altijd nog minder erg dan 1 reep Tony’s per uur nietwaar? 😊 Maar, door het eten van die chocolade, ontwikkelde ik bijna een verslaving aan de suikers, die ik zo lang niet had gegeten. Ik merkte toen pas, hoe verslavend suiker eigenlijk is en zat niet ver van een Chocaine-verslaving en had mezelf bijna aangemeld bij de Chocoholics Anonymous. Hallo, ik ben Claudia en ik ben een Caramel Zeezout junk, tevens fervent aanhanger van het Chocoholisme.

Gelukkig voor mij, ben ik enorm gezegend met mijn ijzersterke discipline, die mij ervan heeft weerhouden om van 1 reep per week, naar 1 reep per uur te gaan. Maar ik had er wel altijd zin in, in die chocolade. Het bleef als een donkerbruine, 85% pure sluier over mij heen hangen. En nee, ik heb geen tekort aan magnesium. Echter, door het eten van die chocolade, beïnvloedde ik de andere pijlers ook weer. Ik kreeg meer stress, want ‘van die reep Tony’s word ik dik’ (is natuurlijk bullshit, want om 1 kilo in vet aan te komen zou ik 7 repen Tony’s moeten eten), ik ging slechter slapen, want de suikers beïnvloedden mijn bloedsuikerspiegel en dus mijn nachtrust, en daardoor voelde ik me dus niet fit genoeg om te bewegen. Ik liep er in de ochtend bij als een ChocoZombie. Ondanks dat, bleef ik nog wel mijn voeding tracken, mijn gewicht monitoren en mijn centimeters. Meten is immers weten. Ik bleef dus ondanks de cirkel van ongezondheid wel ergens BEWUST bezig met het weer gezonder willen zijn. Overigens, denk ik achteraf, dat de stress om de Tony’s misschien nog meer kwaad deed, dan de daadwerkelijke Tony’s. Daarover in een volgende blog meer.

Hoe ik weer terecht kwam in de cirkel van gezondheid? Eigenlijk was het best simpel. Het begint namelijk met 1 pijler aanpakken, en dan volgt de rest vanzelf. Het was even uitvogelen welke pijler dat was en het antwoord hierop kwam vanzelf. Krachttraining ging niet zoals ik wilde, maar wat kon ik wel doen qua beweging om dit te compenseren wat mij verder geen pijn of ongemakken gaf? En nog belangrijker, werd ik er blij van? Het antwoord is hardlopen. (En daarnaast ook nog iedere dag wandelen, maar in ieder geval hardlopen). Eigenlijk is het altijd al hardlopen geweest.  Hardlopen heb ik eigenlijk altijd heerlijk gevonden en ondanks dat er perioden zijn geweest in mijn leven dat ik niet aan hardlopen deed, is de liefde blijven bestaan. Dus ik begon weer. Ik maak gebruik van de Nike Running App en ik ging weer van start met een training plan. Ik voelde me na iedere loop fantastisch. Ik creëerde nieuwe overtuigingen in mijzelf. ‘Ik word weer fit’. ‘Ik voel me sterk en energiek’. ‘Hardlopen daar word ik echt blij van’. ‘Just keep running’. Bijkomend voordeel, in de ochtend nuchter sporten, lekker buiten, geeft nog zoveel meer voordelen dan alleen ‘blij en energiek voelen’. Mijn stresslevel daalde, en mijn slaap verbeterde.

De zin naar chocolade heb ik nog niet compleet de kop in kunnen drukken. En dat is prima. Soms geef ik er gewoon aan toe. Het is niet meer 1 reep per week, maar 1 reep per 2-3 weken. En dat is oké. Ik geniet gerust (en wel bewust) van deze overheerlijke traktatie, en maak er een heerlijk momentje van en ik voel me erna niet schuldig naar mijzelf. Zo maak ik even een klein uitstapje naar de andere cirkel en loop ik daarna ook gelijk weer terug. En weet je, zo gaat het eigenlijk altijd. Je kan niet spreken van 2 aparte cirkels. Deze cirkels zijn met elkaar verbonden, en zo ontstaat er eigenlijk een oneindige beweging, en een balans. Je hebt altijd de keuze om even in het ongezonde deel te stappen, zolang je maar het grootste deel van je lifestyle in het gezonde deel doorbrengt. (On)gezondheid kan dus, in deze context, zeker een keuze zijn. En zolang we er bewust mee bezig zijn, is er geen stront aan de knikker. Hoogstens af en toe een klein beetje chocola.

Hoe ga jij weer terug in de cirkel van gezondheid?

26 juni 2023No Comments

Regain my muchness.

'You've lost your muchness'

Een bekende quote uit mijn favoriete film, Alice in Wonderland, is ‘you’ve lost your muchness’. Mijn interpretatie van deze uitspraak is wellicht anders dan hoe de Mad Hatter het bedoelt. Alice is, net als ik, een multipassionate vrouw met vele interesses, die ze allemaal naast elkaar wil en kan uitvoeren. In Wonderland kan ze dit ook allemaal, want het ene moment is ze rozen aan het verven en berijd ze de Bandersnatch, het andere moment strijd ze tegen de Jabberwocky, heeft ze diepgaande discussies met Absolem, en vreet ze zichzelf vol aan Eat Me taartjes. Toen ze niet meer in Wonderland was, stemde ze in om te gaan werken als kapitein, in de voetsporen van haar vader. Haar ideeën over de bedrijfsvoering en de uitvoering van haar functie vielen niet bij iedereen in goede aarde, en dit werd uiteindelijk een discussie waardoor Alice ‘Through the Looking Glass’ ging en weer terecht kwam in Underland, en daar concludeerde de Mad Hatter dat ze haar muchness verloren was. Vrij vertaald, Alice had gewoon een bore out.

Tegenwoordig horen en lezen we vaak over mensen die een burn out ervaren. Maar weten jullie dat er ook zoiets bestaat als een bore out? Een bore out heeft qua symptomen veel overeenkomsten met een burn out maar de oorzaak ligt ergens anders. Waar er bij burn out sprake is van overbelasting, is er bij een bore out sprake van onderbelasting. Een bore out, de naam zegt het al. Het had net zo goed de 'ik verveel me de pleuritis' kunnen heten, want dat is zwart wit gezegd de oorzaak en het effect. Men voelt zich ziek van de verveling / sleur / desinteresse / onderbelasting. En net als bij een burn out, komen al deze oorzaken uit het leven, dus het is niet alleen werkgerelateerd.

Het is bekend dat hoogsensitieve (HSP) mensen gevoeliger zijn voor bore outs, omdat zij, nog meer dan anderen, bezieling, afwisseling en uitdaging zoeken in hun werk en in hun leven. Wanneer dit afneemt of zelfs gaat ontbreken, raakt een HSP-er makkelijk gedemotiveerd met alle gevolgen van dien en uiteindelijk kan dit zich ontwikkelen tot een bore out. Naast hoogsensitieve mensen, zijn ook de zelfbenoemde multipassionates of multipotentialites gevoeliger voor een bore out. Wat ik overigens zelf een mooie term vind is 'de creatieve generalist' en daarnaast vind ik het woord ALLESDOENER ook wel dekkend voor de veelzijdige lading.

Mensen die multipassionate / multipotentialite / veelzijdig zijn, lopen dus een hoger risico op bore out. Zij zoeken namelijk de afwisseling, de breedte, de diepgang en het alles doen en bij voorkeur dit alles iedere dag. Ik ben erachter gekomen dat dit ook daadwerkelijk kan. Als je dit tegen niet-multimensen zou zeggen, krijgen ze wellicht spontaan een vermoeidheidsaanval, maar een multimens krijgt juist energie van alles doen en willen en wanneer dit niet gebeurt, kan dat dus leiden tot een bore out. Helaas is er nog zo weinig bekend over bore outs omdat de groep die een burn out krijgt nu eenmaal groter is. Daarnaast, de dingen die worden gedeeld over bore out, zijn vaak werkgerelateerd terwijl ik vind dat je, net als bij een burn out, wat breder mag kijken dan alleen werk. Wat als je nu een multimens bent en, gevoelig voor bore out, of misschien denk je al een bore out te hebben? In deze post wil ik wat tips delen over preventie, in ieder geval de tips die mij hebben geholpen om te voorkomen dat ik een bore out kreeg. In eerste instantie is het raadzaam om eens op te schrijven welke activiteiten je allemaal leuk vindt, en welke je ook echt nodig hebt in je dagelijkse leven om jezelf goed te voelen en energie te krijgen, en een gevoel van voldoening. Wil je die dingen iedere dag doen, of mag het ook een paar keer per week zijn? Als je net als ik qua werk flexibel bent kun je ook je werkactiviteiten nog toevoegen, eventueel uitbreiden en misschien zo efficiënt mogelijk indelen, dat je nog voldoende tijd overhoudt. Als je op werkgebied wat meer afgebakende taken hebt, zorg er dan voor dat de afwisseling op andere gebieden wel terugkomt. Vind je verschillende sporten leuk en is het haalbaar qua tijd en financiën? Doe ze dan allemaal. Heb je meerdere hobby’s waar je echt blij van wordt? Doe ze dan allemaal. Vind je verschillende muziekstijlen leuk? Zet je playlist op shuffle en doe ze allemaal. Kun je niet kiezen uit een bepaalde kledingstijl? Koop een grotere kledingkast. Nagels lakken in 1 kleur saai? Gebruik dan meerdere kleuren. Ja, ook als je 40+ bent. Is het huishouden saai? Doe dan alles bijna tegelijk, je blijft dan ook productief en komt ook weer op nieuwe ideeën. Vind je meerdere smaken Tony’s lekker? Koop dan het regenboog-verzamelpak met alle smaken. (Check wel even of het in je dagtotaal qua calorieën past 😉) Als het jou rust en zekerheid geeft, kun je er ook voor kiezen om een weekplanner te gebruiken en dingen op te schrijven of misschien zelfs wel te plannen. En last but not least, ga iedere dag naar buiten, de natuur in. De natuur is niet alleen ieder seizoen anders, maar is iedere dag in verandering. Kijk maar eens goed naar een spreeuw. Hij lijkt zwart, maar in het zonlicht ontstaat er een veelzijdigheid aan kleuren op zijn vederpak.  

Het woord veelzijdigheid is er niet voor niets. Het is er om ervoor te zorgen dat jij je op zoveel mogelijk verschillende manieren, veelzijdig kunt laten ZIJN. VEEL ZIJN dus. Of zoals Tarrant Hightopp het noemt, MUCHNESS.  

Hoe omarm jij je muchness?

15 september 2022Comments are off for this post.

De Zelfstandige Zonder Poes.

Over een ZZP-er als dierenarts. 

Ik heb wel wat ervaringen met ZZPers, dus je zou kunnen zeggen dat ik wat gewend ben. Maar deze variant kende ik nog niet, de Zelfstandige Zonder Poes. (En zonder empathie). 

Ik ging voor een consult bij mijn ‘vertrouwde’ dierenkliniek, waar ik al ruim 6 jaar klant ben, en mijn kat(ten) al ruim 6 jaar ‘patiënt’. Op deze bewuste middag, was mijn vaste dierenarts er niet. 

De deur zwaaide open en er stond een man, ik schatte hem, vanwege zijn uiterlijk en kleding in als pensionado en hij zou niet misstaan op een van de Spaanse Costa’s of op een strand in Thailand, op zoek naar de liefde van zijn leven, die dan braaf zijn stoffen pantoffels zou brengen als hij daarom vraagt. 

Ik reageerde spontaan, ‘dat is een nieuw gezicht’, in de hoop om een connectie te maken. 

Hij antwoordde ‘ja ik ben ZZP-er’. Ok, dus voorstellen doen we niet meer. Prima kerel, wat jij wil, Zelfstandige Zonder Fatsoen. Hopelijk stel je jezelf wel voor aan je toekomstige Thaise vrouw. 

‘Uw kat heeft een bult’. 

‘Ja dat klopt’. 

Ik haalde mijn kat uit zijn martelmandje en ondertussen keek ik naar de Zelfstandige Pensionado. Rouwrandjes onder zijn nagels en hij was gekleed als een eigenaar van een vaag BV’tje wat voor de 84e keer een doorstart had gemaakt. Ik vroeg me oprecht af waar zijn witte jas was. 

‘Is het een poes of een kater’. 

Mijn kat keek me beledigd aan. In mijn beleving zou je dat als dierenarts moeten zien, of minstens van tevoren even de gegevens inkijken zodat je mijn kat ook kunt aanspreken met zijn voornaam. Yoki voor intimi, en voor jou dus De weledelgeboren heer Pepernoot, van Snorhaar tot Stinkreet. 

‘Het is een kater’. 

‘Waar zit het bultje, kunt u het even voor mij opzoeken en aanwijzen’ 

Ik had een Deja Vu naar mijn vorige huisarts, die een inwendig onderzoek het liefst met een drone en afstandsbediening had gedaan. 

Maar goed, ik had al besloten toen ik die rouwrandjes onder zijn nagels zag, dat hij met die vieze klauwtjes van hem mijn poes echt niet mocht aanraken. 

‘Hier zit het’

‘Ik moet even een lamp pakken want ik kan het niet goed zien’ 

Nee, logisch, ouderdom komt met gebreken. Weg was hij. Mijn kat zat nog steeds in shock op het tafeltje, zijn oortjes plat, pupillen zo groot als schoteltjes, en zijn gewicht was 6,66 kg. Toeval bestaat niet. 

Ineens galmde er een welbekende ringtone door de spreekkamer. Een Nokia 3310, volume op voor Doven en Slechthorenden. Hij kwam weer terug de spreekkamer in gesloft met een apparaat wat eruit zag als een martelwerktuig voor mijnwerkers. 

‘Ik heb een lamp maar ik weet niet hoe die aan moet’.  Sjongejonge, de techniek van tegenwoordig ook. Gelukkig kwam de assistente en die wist wel waar het knopje zat. De Zelfstandige Zonder Fatsoen keek naar het wondje. 

‘Er gaan geen alarmbellen rinkelen bij mij’

Nou bij mij anders wel. 

‘Het kan een tekenbeet geweest zijn’. 

Ja, het kon ook een muggenbeet zijn. En die mug kon dan het bloed bevatten van een T-Rex en dan zou ik zelf een dinosaurus kunnen ontwerpen. Kan allemaal, Benidorm Bastard. 

‘Als het over 2 weken niet weg is dan komt u maar terug. U kunt betalen bij de balie’. 

Ik weet niet veel maar 1 ding weet ik wel, ik kom niet terug bij jou. Ga maar lekker vrouwen versieren op je pantoffels in Thailand en ontsmet je nagels eens. Vergeet je lamp en je telefoon niet. 

‘Het is in totaal 44,95’. 

Ach, kon hij toch een paar nieuwe pantoffels kopen. Of een manicure. 

Contact

Piet Heinstraat 22 | 4461 GL Goes
KvK: 87300079
Email: info@claudiadenooijer.nl
Instagram: @claudiadenooijer.nl 


© Çlaudia de Nooijer 2016 - 2023


Alle rechten voorbehouden. De foto's en teksten op deze website zijn eigendom van Claudia de Nooijer en zijn beschermd door de Nederlandse auteurswet. Deze mogen niet worden verveelvoudigd, gekopieerd, gedownload of anderzijds worden gebruikt zonder uitdrukkelijke, schriftelijke toestemming van de maker.