Sinds 2015 zijn we samen. 8 jaar alweer. Vorig jaar zomer hadden we even een dip, wat achteraf gezien een eerste teken aan de wand was. De bekende ‘7-year-itch’ waar ik op dat moment misschien aan had moeten toegeven. Echter toen koos ik toch nog even voor het bekende, het vertrouwde. We hebben samen iets moois opgebouwd en dat gooi je niet zomaar weg. Dat, in combinatie met de angst voor het onbekende, en hiermee dus het blijven in de huidige situatie, was groter dan het verlangen om weg te lopen. Toen nog wel. Het afgelopen jaar kwam hier verandering in. Als persoon ben ik enorm gegroeid, mede door het volgen van een intensief NLP traject heb ik, in mijn optiek, mijn persoonlijke ontwikkeling echt naar een hoger niveau gebracht. Ik ben gegroeid. En ondanks dat ik geprobeerd heb om jou op alle mogelijke manieren te inspireren en motiveren, je groeit niet met me mee, zoals ik graag zou willen. Ik kan jou niet veranderen en ik ben ermee gestopt dat te willen. Uiteindelijk kan ik zeggen dat ik jou ontgroeid, nee, zelfs ontstegen ben. Het ligt dus aan mij en niet aan jou, zoals er vaak gezegd wordt bij een scheiding. Daarnaast was je er niet echt voor mij ‘in sickness’. Want ook al zag je mij de afgelopen maanden worstelen met de pijn in mijn frozen shoulders, je vroeg niet hoe het met me ging. Nooit. Geen enkele keer. Terwijl ik toch regelmatig aangaf dat het een serieuze blessure is. Maar je luisterde niet. Of, misschien luisterde je wel, maar hoorde je mij niet. En het dieptepunt van onze relatie was toch wel het cadeautje wat ik voor mijn verjaardag kreeg*. Het was eigenlijk meer een cadeautje voor jezelf. Dat was precies het zetje wat ik nog nodig had. De onrust nam mijn lichaam over. De verveling. De kriebels en de nieuwsgierigheid naar iets nieuws. Ik had de angst voor het onbekende overwonnen en het verlangen naar een nieuwe situatie was eindelijk groter geworden dan het moois en het vertrouwde van de huidige situatie. Ik was er klaar mee. En, ik was er klaar voor. En ja, ik voel me ergens een beetje schuldig. Want ik zat op internet al regelmatig te kijken naar een ander. Toch vond ik het uiteindelijk wel spannend om op die button te klikken. Die oranje ‘call-to-action’ button die mijn leven ging veranderen. Ik was nog 1 klik verwijderd van een nieuwe toekomst. En ik was dus ook nog 1 klik verwijderd van de scheiding van jou.
‘Wij hebben jouw online inschrijving in goede orde ontvangen en verwerkt. Leuk dat je bij ons komt sporten!’
‘Beste Claudia. Hierbij bevestigen we de beëindiging van je lidmaatschap.’
Inderdaad, je leest het goed. Na 8 jaar lief en leed zijn mijn sportschool en ik gescheiden. Mijn sportschool met de slogan Real Fitness, Real Results. Ik heb altijd gedacht dat die slogan een beetje een ‘anti-slogan’ was tegen Basic Fit. Maar voor real fitness en real results, is niet de sportschool verantwoordelijk, maar ik zelf. Waar de sportschool wel verantwoordelijk voor is, is een stukje kwaliteit en klantwaardering. *En dat doe je niet, door je leden op hun verjaardag een mail te sturen met ‘dat je voor je verjaardag mag komen trainen en gratis iemand mee mag nemen’.
Even terug naar vorig jaar zomer, the 7 year itch. In de zomer van 2022 was ik in mijn beste shape tot nu toe. Claudia 2.0. Echter er waren wat zaken die mij irriteerden op de sportschool, onder andere de verjaardagsmail, maar ook andere dingen die voor mijn idee beter geregeld konden worden. In een opwelling zegde ik mijn lidmaatschap op en in een staat van frustratie en boosheid ging ik direct proeftrainen bij Basic Fit. Ik zag al direct een aantal voordelen, zoals een enorm uitgebreid aanbod qua krachttraining, de 'Stairmaster' en dat ze 24 uur open zijn. Echter door mijn frustratie en boosheid was er een negatief filter over mij heen gekomen en zodoende was ik niet ‘ontvankelijk’ voor deze voordelen. Kennelijk bleef ik dus liever boos en gefrustreerd in een vertrouwde omgeving waar ik iedereen ken en kwam ik dus uiteindelijk niet in actie om de overstap naar een nieuwe sportschool te maken. Ik annuleerde mijn opzegging en besloot te blijven. Met hangende pootjes stond ik aan de balie en vertelde ik 'dat ik het toch wel gezellig vond hier'. In de maanden die daarna volgden, begon de verveling stukje bij beetje toe te slaan. Toen ik in november mijn blessure ‘frozen shoulder’ ontving van het universum, heb ik nog een tijdje getraind, puur op discipline en wilskracht. Door mijn blessure bleef ik echter steken in progress. Real Fitness, maar geen results. Dit kabbelde zo verder en in februari dit jaar mocht ook mijn andere schouder bevriezen. Mijn trainingen werden minder frequent. En als ik al trainde, dan deed ik dat met een gevoel van frustratie omdat ik niet alles kon doen wat ik wilde. Menig trainingssessie heb ik huilend afgesloten. Niet zozeer huilend van de pijn, maar huilend van de frustratie en boosheid omdat ik ‘hem niet meer omhoog kreeg’. Ik had op dat moment mijn ziel aan de duivel willen verkopen om weer een normale shoulder press te kunnen. Ik kon mijzelf wel toespreken dat ‘dat helemaal niet erg was’ want ‘ik had tenslotte een blessure’ en ‘ik mocht wel wat liever zijn voor mijzelf’. Deze uitspraken werden onbewust bevestigd door de trainingsomgeving. Het publiek van mijn sportschool, is in mijn ogen net iets minder fanatiek en serieus met sport & voeding bezig dan dat ik dat ben, getuige de lege bonbondoosjes die ik regelmatig in de kleedkamer vond en de ‘koffie-met-taart’ momenten na de sportles. Ik oordeel hier niet over, en ik kan me voorstellen dat het voor een ander super gezellig en fijn is, maar het is voor mij niet de omgeving om beter te worden. Sterker nog, door het gebrek aan motivatie, een gevoel van verveling en het stemmetje dat ik wat liever mocht zijn, dreigde ik ontvankelijk te worden voor deze super gezellige omgeving en ik zag mijzelf al helemaal zitten, zielig op de bank met een reep Tony’s. Dat was natuurlijk niet de bedoeling!
Naast deze 'dreiging-tot-gezelligheid' had ik het allemaal wel gezien op die sportschool. Er kwam geen vernieuwing of uitbreiding in het kracht-hok (qua apparaten), de dumbbells vielen uit elkaar van ellende en er waren vaak apparaten kapot. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik kan altijd superblij worden als er nieuwe apparaten in de fitness staan. Een legpress met een andere invalshoek, nieuwe dumbbells en mijn grootste wens was een ‘assisted chin dip machine’. Die wens werd niet vervuld. Uiteindelijk concludeerde ik dat het gevoel van verveling overheerste en mijn motivatie was ver te zoeken. Jeetje, misschien had ik wel een sportschool-bore-out! Ik ging op zoek naar een excuus om niet meer te trainen op de sportschool. Dat excuus vond ik vrij snel in hardlopen. En dat vind ik ook leuk, en ik word er steeds beter in en het voelt heel fijn (meer hierover in deze blog). Stiekem vond ik het best wel creatief van mijzelf, dat ik als excuus ging hardlopen. Want ik kon natuurlijk ook, zoals ik mijzelf al had voorgesteld, samen met mijn blessure, zielig op de bank gaan zitten en voor de 83e keer 'You've Got Mail' te kijken met een reep Tony’s. Dat moest ik geen twee keer denken, want mijn vetcellen-met-verlatingsangst stonden alweer te springen om zich te verzamelen boven het randje van mijn skinny jeans en zich ter plekke te verenigen als Muffin Top. Dat. Gaat. Mooi. Niet. Gebeuren. Nope. Hardlopen zal ik. Want dan kon ik in ieder geval een halve Tony eten. (en de rest in de vuilnisbak gooien en overgieten met chloor.)
Hardlopen, en dan zeker in Claudia-stijl, is een heerlijke uitlaatklep, versterkt je uithoudingsvermogen en het houdt je lichaam soepel, mits je natuurlijk goed stretcht en eventueel afsluit met wat mooie yoga houdingen, natuurlijk onder vocale begeleiding van moi, keihard meeblèren met Rainbow in the Sky van Paul Elstak. Hardlopen is echter niet de manier om spiermassa te kweken, en dat is wel wat ik wil. Ik wil een gespierde energieke stuiterbal zijn. En dat bereik ik alleen door toch ook weer krachttraining op het menu te zetten. Daarnaast, hoe meer spiermassa je hebt, hoe sneller je basismetabolisme gaat werken en daardoor zetten die hardnekkige vetcellen-met-verlatingsangst, die ik voor het gemak Mark, Hugo, Sigrid en Sylvana** had genoemd, het eindelijk op een loopje. Wat mij betreft begonnen ze aan een never-ending marathon en in gedachten juichte ik ze al fanatiek toe met mijn knalroze pompons. Nog meer cardio! Ik was vastbesloten. Ik wilde beter worden. Groeien. Toewerken naar de Claudia 3.0. Zo gezegd zo gedaan, op die bewuste maandagochtend klikte ik dus op die button. Aangezien ik die dag al had hardgelopen, mocht ik van mijzelf dinsdag de eerste training gaan doen bij mijn nieuwe sportschool, de Basic Fit in Goes.
Het was zover. Samen met Mark, Hugo, Sigrid en Sylvana** ging ik de drempel over van Basic Fit. En het voelde anders dan een jaar geleden. Nu ga ik namelijk naar een nieuwe sportschool met de intentie om een betere versie van mijzelf te worden en niet vanuit frustratie en boosheid. Ik sta helemaal open voor een nieuwe ervaring, een nieuwe energie, andere mensen en buiten mijn vertrouwde omgeving. Ik maakte eerst een verkenningsrondje en viel van de ene verrassing in de andere. Ik voelde me zo blij en uitgelaten als mijn kat, toen hij zijn nieuwe krabpaal ging uitproberen. Alleen ik had knalroze pompons in mijn handen.
-Als eerste lacht de assisted chin dip machine mij tegemoet. Als een stralend baken van hoop staat hij op mij te wachten en jazeker, assisted chin-ups zijn perfect in te zetten tijdens mijn home made revalidatie project. Ik heb al snel door hoe de machine werkt en het voelt alsof mijn schouder bij iedere beweging een beetje losser komt. Minimaal, maar toch.
-Daarna zie ik de Smith Machine staan. En dat betekent dat ik mijn squats weer op kan gaan bouwen, want dan kan ik in ieder geval mijn zere arm laten hangen en met mijn goede arm de stang vasthouden. Voor de fit-nit-wits onder ons, normaliter kun je een squat doen terwijl je een stang (met gewichten) in je nek legt, deze dien je dan met beide handen vast te houden. Met een frozen shoulder is het vasthouden van de stang in je nek echter onmogelijk. Bij de Smith Machine is de stang gekoppeld aan de machine en kun je, in geval van een blessure, met één hand de stang beetpakken en heb je dus niet perse beide handen nodig.
-Alsof dat nog niet genoeg is, is er ook een ‘perfect squat machine’, ik sta helemaal te stuiteren van blijdschap. Nu kan ik gewoon weer echt squatten en dat ook nog in de juiste houding. Ik ga Mark* wel eens een beetje pain in the ass laten voelen. Een poepie laten ruiken. Een scheetje. Want een squat is pas perfect als je scheetjes laat.
-Als klap op de vuurpijl staan er in het cardiogedeelte ook een paar stairmasters. Trappen bestijgen zonder hogerop te komen. Ik hoor Sylvana* zachtjes snikken.
Terwijl ik dit alles zo heerlijk ervaarde, stapte er een man op me af. ‘Kè joe nog nooit huzien hier’. ‘Dat klopt, ik ben vandaag voor het eerst, ik trainde eerst bij een andere sportschool, die met de Real Fitness’. ‘Oh, joh, das toch un eel ander publiek heej. Hier trainen veel boeren, de harde werkers zak-mah-zeggu. Sigrid* begon te piepen over stikstof, gelukkig hoorde hij het niet en ik deed alsof ik het niet hoorde. Ik vervolgde mijn training en toen ik klaar was, voelde ik mij 200% voldaan en trots. Met een big smile op mijn gezicht fietste ik naar huis.
Mijn eerste indruk van de Basic Fit is dus enorm positief. Er zijn enorm veel apparaten, en van een aantal apparaten zijn er zelfs twee of meer, zodat je niet hoeft te wachten en het aanbod van barbells en dumbbells is top. Basic Fit heeft een handige app waarmee ik zelf trainingsschema’s kan maken, en per oefening wordt duidelijk uitgelegd hoe je deze moet uitvoeren. Ook gebruik je de app om te kijken hoe druk het is en om de sportschool mee binnen te komen. Er wordt in de app een QR code gegenereerd, -evil laugh van Hugo*-, en zo krijg je toegang. De sportschool is 24 uur per dag open en dat betekent dat ik dus voor werktijd al kan gaan trainen. Ik ben meestal toch vroeg wakker dus dan kan ik die tijd beter in de sportschool besteden dan scrollend op de bank, wanhopig wachtend tot 8 uur (want toen ging mijn oude gym pas open). Ideaal! En, ik kan, als ik dat zou willen, bij iedere club in Nederland trainen. Verder, niet het meest belangrijke maar toch, ik betaal 20 euro per 4 weken minder. Met het geld wat ik bespaar, kan ik leuke sportkleding kopen. Of investeren in Tony's. En flessen chloor. Tot zover de voordelen die ik rationeel kan analyseren.
Want wat voor mij het meest belangrijk is, zijn de gevoelens en de energie die ik ervaar voor, tijdens en na mijn training. Er heerst een goede sfeer, een energie van ‘niet lullen maar keihard trainen’ – zak-mah-zeggu. Over het algemeen zie ik veel mensen die zichtbaar goed bezig zijn met fitness en voeding. Mensen die er, vind ik dan, gespierd, strak en drooggetraind bij lopen. En aan dat soort mensen kan ik mijzelf figuurlijk ‘optrekken’. Als ik mijzelf omring met mensen die, in mijn ogen, minstens zo serieus bezig zijn als ikzelf, krijg ik daar een enorme motivatieboost van en ze inspireren mij om beter te worden en vooral, om vol te houden. Ik ga me echter niet vergelijken met deze mensen, want ik ben ik. En ik kan mijzelf alleen vergelijken met ‘mijn ideale zelf’, Claudia 3.0 dus. Het bereiken van mijn droomfysiek heeft niet alleen te maken met fitness en voeding. Slaap, ontspanning en mindset zijn minstens zo belangrijk, zie ook de cirkel van (on)gezondheid. En het doorbreken van oude vertrouwde gewoontes, in dit geval, scheiden van mijn oude sportschool. En ja, natuurlijk, is dat ook wel een beetje pijnlijk. Want scheiden doet soms ook een beetje lijden.
The Break-Up.
Soms moet je iets breken, om daarna alle ruimte te hebben om een betere versie van jezelf te worden.
Soms moet je iets breken, om daarna weer HEEL te ZIJN.
n.b. Ik heb toch een nadeel gevonden. In de club is er een high-tech weegschaal te vinden die te koppelen is aan de app, en ik dus zo mijn voortgang kan monitoren. De controlefreak in mij maakt een dansje. Op deze weegschaal wordt er ook een analyse gemaakt van de samenstelling van het lichaam. In mijn geval: 31 % vet-, 3 % bot- en 66 % spiermassa. Volgens dit apparaat zie ik er dus uit als een kikkererwt op anabolen. Vanaf nu wens ik dan ook aangesproken te worden met hummus.
** elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personages berust op louter toeval.
