Ook op die bizar warme dagen was ik van de zomer natuurlijk op de sportschool te vinden. En warm, dat was het daar wel.

Op deze vroege ochtend waren zij en ik de enigen in de kleedkamer. Ik zie haar vaak, zeker drie keer per week. Ze wringt zichzelf altijd in een te strakke legging, wat meestal meer op een marteling lijkt.

Ik doorbrak de serene rust (en de crematiemuziek die altijd in de kleedkamer wordt afgespeeld) met mijn zoetgevooisde harde stemgeluid: 'Goedemorgen, nou je hebt met deze temperaturen geen warming up nodig! Ik zou toch zweren dat ik gisteren Frodo zag staan op een crosstrainer, met de ring in zijn handen, klaar om hem te vernietigen’.

Een flauw glimlachje omlijstte haar gezicht. 'Ja het is inderdaad erg warm'. We vervolgden ons gesprek, en uiteindelijk kwamen we op vrouwen die helemaal volgeplamuurd compleet met nepwimpers en smokey eyes hun uurtje fitness volbrengen, zonder er erna uit te zien als een pandabeer in de overgang. Ik schaamde me voor de gedachte dat ik er ook wel uit zou willen zien als een Perfect Pancake.

'Nee'. Zei ze. 'Je komt hier niet om mooi te zijn. Ik zie er niet uit als zo'n fotomodel. En dat zal ik nooit worden ook. Nee, dat zeker niet'. Ze liet haar hoofd zakken en een diepe zucht ontsnapte uit haar grote lichaam.

Ik hoefde haar vast niet te vertellen dat ze waarschijnlijk veel te veel woog, een te hoog vetpercentage had en al helemaal geen spiertoning. In fitnesstermen spreken ze wel eens over een muffin top. Zij had een muffinfabriek. Waar ik bij mezelf kon spreken over noeste spierbundels, had zij noeste vetbundels.

Maar ik zag het niet.

Ik zag een hele mooie, authentieke en sterke vrouw, met een enorme hoeveelheid doorzettingsvermogen. Ik heb zeer veel respect voor mensen die sporten om iets aan hun figuur en conditie te doen, en helemaal als ze door hun figuur 'afwijken' van de standaard. Want wat is standaard eigenlijk? 

'Nou. Ik vind je een mooie, krachtige vrouw. En dat meen ik. Sport ze'. Haar hoofd kwam langzaam omhoog. Er ontstond een lichte twinkeling in haar ogen. Verbouwereerd liet ik haar achter in de kleedkamer.

Later zag ik haar staan op de crosstrainer, naast Frodo. Aan de andere kant stond een Perfect Pancake. Ze liet haar hoofd weer hangen, en ik kon voelen wat ze voelde. De onzekerheid, de schaamte, de minderwaardigheid. En dat vanwege zo'n stickfigure, die misschien wel net zo onzeker is. Onze blikken kruisten elkaar, en ik glimlachte, terwijl ik het zweet van mijn gezicht veegde. Zweet, wat ik bij de Perfect Pancake niet kon ontdekken. Het was een rare, ongemakkelijke sandwich. Frodo, de Muffinfabriek en de Perfect Pancake.

Ze lachte. En ze was mooi. De Perfect Pancake ook trouwens. En Frodo had eczeem in zijn nek.

Geconcentreerd. Focus. Ik was bezig met mijn favoriete oefening, de dumbbell shoulder press. Mijn deltoids waren al lekker aan het verzuren. Ik keek naar mezelf in de spiegel, en mijn lange haren hingen als natte sliertjes langs mijn gezicht. Mijn mood-swing-ader klopte vrolijk op mijn voorhoofd, waar het zweet overheen liep. Vers zweet. Een rood hoofd. Perfect Pancakes hebben dat niet. Hun gezicht blijft altijd dezelfde kleur, zweetloos. Hun haren blijven droog. Ze drijven door de fitness op hun wolkje van parfum. Ze zien er prachtig, bijna onwerkelijk uit. Als Disney prinsessen met dumbbells. Nou, ik niet. Ik zag er niet uit als Elsa of Cinderella. Ik zag eruit als Smeagol. Smeagol met een panterprint legging, knalroze schoenen en Hello Kitty sokken. Er zweefde een Disney prinses voorbij en een licht walmpje Jean Paul Gaultier Madame bereikte mijn neus. Het vermengde zich met mijn lichaamsgeur, Smeagol no 5. Ik liet mijn hoofd zakken. Ik kon wel janken.

Tot er iets opdoemde. Een Schaduw. Ik was direct alert, de adrenaline jaagde door mijn lichaam.

Hij beende geluidloos naar me toe, met grote passen. Hij ademde zwaar, de trillingen van zijn neusvleugels veroorzaakten een verfrissend windje. Best aangenaam wel, met deze temperaturen.

De Porno-Ork*. Zonder geluid was hij een stuk minder eng.

'Fijne oefening is dat he?'

Ik durfde hem niet aan te kijken, my precious. Hij zou me vast lelijk vinden, en me met zijn grote armen in Mount Doom werpen, samen met de dumbbells, en mijn Hello Kitty sokken.

'Ja, zeker, ze zullen straks wel goed branden'. Ik wilde er nog achteraan zeggen dat ik het over mijn schouders had, en niet over mijn Hello Kitty sokken in Mount Doom.

'Je voert de oefening keurig uit. Je bent echt al mooi gespierd aan het worden. Leuke sokken trouwens!' Zo snel als hij was opgedoemd, was hij alweer verdwenen tussen de Misty Mountains van zweetcondens en crosstrainers.

Ik, Smeagol, kreeg een compliment van de Porno-Ork, die inmiddels alweer op het bankdrukbankje lag.

 Ik was verbouwereerd. Ik lachte. En ik voelde me mooi.

*De Porno Ork is een grote (meestal mannelijke) bodybuilder die zich kenmerkt door de oerkreten die tijdens het uitvoeren van de oefeningen uit zijn lichaam ontsnappen, al dan niet vergezeld door ophitsende Ork vriendjes.

(Kerstverhaal 2021)

'Hoi Claudia, hoe gaat het met je?’ Een berichtje van mijn tante. Het sociaal wenselijke antwoord zou ‘goed’ zijn. Ik wil immers niet dat mijn dierbaren zich zorgen om mij maken. 

Een vroege vogel, dat ben ik. Normaal gesproken een Phoenix, de laatste tijd eerder een kaalgeplukte kaketoe met stemmingswisselingen. Ook vandaag ga ik -ondanks de aanhoudende mentale moeheid- weer compleet in een zwarte outfit op pad om een rondje te gaan hardlopen. Zo zwart als mijn koffie. Zo zwart als mijn ziel. 

Al vrij snel voel ik dat het niet gaat zoals anders. Ik loop te geeuwen en struikel van vermoeidheid bijna over mijn eigen voeten. Die nieuwe tenensokken zijn kennelijk geen succes. 

Als een manische Donald Duck struikel ik verder richting het centrum. Ondertussen scroll ik in mijn ‘powersongs’ naar de liedjes die me een boost (zonder -er) kunnen geven. Gezellige titels als Life is a bitch, Total Annihilation, Fuck on Cocain en Dance with the Devil passeren de revue. Die laatste is mijn favoriet. Ik druk op het + knopje van het volume in de hoop dat ik een energieboost (nogmaals zonder -er) krijg.  

‘Six centuries ago, the last visitor from earth entered my world’ 

Ik vind het altijd leuk om in de decembermaand in het centrum te zijn. De kerstversieringen kunnen niet kitscherig genoeg zijn en alle kleuren lichtjes twinkelen mij tegemoet. Er wordt overal kerstmuziek gedraaid en de geur van versgebakken oliebollen en churros veroorzaakt een klein orgasme in menig neus. Ik voel de energie, de positieve energie van alle ondernemers die dit samen doen. Samen ondernemen, klanten blij maken met service en prachtig ingepakte cadeautjes en warmte en gezelligheid creëren op de werkvloer. Met een glimlach gooien ze hun winkels open. 

‘The gates are open’

Vandaag niet. De winkelstraat is leeg. Er twinkelt niets. Links en rechts zie ik wel de vrolijk versierde etalages, maar deze contrasteren met alle waarschuwingsborden op de deuren. ‘Click en collect’. ‘Houd afstand’. ‘Maximaal 2 personen in de winkel’. ‘Mondkapje verplicht’. 'Winkelmandje verplicht'. 'Desinfecteer uw handen'. ‘Scan hier uw QR’. 

Zonder dat ik het door heb, sta ik stil. Ik sta letterlijk aan de grond genageld. Al deze teksten verzamelen zich boven mij als twee grote Dementors en zuigen alle energie uit mijn lichaam. Net nu ik besloot om een keer mijn toverstok niet mee te nemen, heb ik hem nodig. Ik voel de tranen opkomen in mijn ogen en kan me nog net staande houden. Ik hoor een keiharde gil en ben bang dat deze uit mijn diepste kern komt. Op de achtergrond hoor ik the Devil.

‘Pain, anger, hate, fear, chaos, darkness, evil, hell’

En even is alles zwart. Alles is stil. Geurloos. Gevoelloos. Doelloos. Kennelijk hebben the Devils een samenwerkingsverband gesloten met de Dementors en is er afgesproken om mijn energieboost direct 1-op-1 door te verkopen aan de Dementors, wellicht zelfs in een best deal met mijn zwarte ziel erbij. Is er in ieder geval 1 ondernemer die vandaag nog iets aan mij verdient. 

En dan voel ik ineens een klein vonkje diep van binnen. Subtiel en toch aanwezig. Het vonkje verspreidt zich via iedere cel en iedere vezel door mijn hele lichaam en de Aragorn in mij schreeuwt vol passie: ‘But it is not this day! This day we fight!’ En the Devils antwoorden:

‘Pick up your weapons and fight. Fight. Fight. And dance with the devil.

De kracht in mij explodeert en de Phoenix herrijst. Om mij heen verschijnt een felblauw schild van energieke passie, dynamiek en de geur van tenensokken, ondoordringbaar voor de Dementors. Al snel komen 2 ronde BOA mannetjes aanwaggeld om mij te bekeuren voor het verstoren van de openbare orde. Ik wijs ze op mijn rechten en attendeer ze daarna op de twee Dementors die nog steeds boven me hangen. Daar zijn ze wel even zoet mee. Vandaag gratis parkeren in Goes. 

Dansend ren ik verder, en ik hervind mijn lekkere tempo. De donkerheid is verdwenen, de energie is terug en wat ruik ik daar? Mijn neusvleugels beginnen heftig te vibreren en geven een seintje door aan mijn bovenkamer. Zonder dat ik het door heb, word ik door mijn neus door de steegjes geleid. Zigzaggend ren ik achter mijn neus aan en ik beland uiteindelijk bij de oliebollen- en churros winkel. De beste van Zeeland volgens de test. Ik stop even om deze heerlijke geur helemaal in me op te nemen. 

Ik kijk naar beneden en zie de sticker op de straat. ‘Houd minimaal 20 oliebollen afstand’. 

‘Hoi tante. Het gaat niet zoals ik zou wensen, maar ik ben gezond. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb te eten en te drinken en mijn dierbaren zijn gezond en veilig. De situatie zoals die is kan ik niet veranderen. Ik focus me op de mooie dingen die er zijn en de leuke dingen die ik wel kan doen. En dat zijn er stiekem best veel.’

Fijne kerstmis 2021. Focus op al het goede* in je leven.

*cupcake bonbons zijn goed. Na een aanval door Dementors moet je toch altijd chocolade eten?